Ook deze ketting doet het weer

In ons hotel Zur Waag in Zurzach hebben we een prima nacht gehad. Het ontbijt is ook in orde, kortom de dag kan beginnen. We zijn rond acht uur bij de plaatselijke fietsenmaker (voor de niet-Vogelenzangers: Olaf was de fietsmechaniker van Vogelenzang). Zijn winkel is nog gesloten. Dan maar terug naar het hotel. Immers, al onze spullen (en we sjouwen nog al wat mee) staan er nog. Kunnen we eerst nog even wat achterstallig internet-werk verrichten. Toen ook deze klus geklaard was, zijn we met volle bepakking richting fietswinkel getogen. De fietsenmaker was inmiddels ook terug van Pinksterverlof. Lia demonstreerde wat er loos wat met de ketting. De man schudde een keer met zijn hoofd, liep de winkel in en kwam terug met een klein pakje, een grote tang en een doek. Met de tang kneep hij de ketting doormidden, uit het pakje haalde hij een nieuwe tevoorschijn. Met een paar simpele bewegingen lag er een nieuwe ketting om de fiets. Met het doekje maakte hij zijn vingertoppen schoon. Eerder die week zat ik zelf tot ongeveer mijn oksels onder de olie. Ach ja, ieder zijn vak.
Aan mij werd gevraagd om proef te draaien met de fiets. Even de winkelstraat op en neer en alle versnellingen geprobeerd. Loopt weer als een zonnetje. Betaald en daarna echt op pad gegaan. Voor ons gevoel hebben we een boel kilometers in te halen. We gaan er dan ook stevig tegen aan. We zijn lekker op dreef. Tegen koffietijd gaan we op zoek. Lia heeft altijd een fijne neus voor de betere plekken. We komen aan bij een terras. Ziet er goed uit. We willen graag twee koffie en ik vraag of ze er ook taart bij heeft. Dan blijkt dat we in een soort sterrenrestaurant neergeploft zijn. Nee, er is geen taart. Wel eigen gemaakte merinque. Zoet spul uit de oven (heeft er uren in moeten staan). Dat wordt geserveerd. Voor Lia met een heleboel slagroom, voor mij met een bol ijs. Het smaakt ons voortreffelijk. Over de rekening zal ik het hier niet hebben. Dan trekken we verder. Onze lunch hebben we eerder die dag ingeslagen bij een lokaal winkeltje. Alle spulletjes (broodjes, kaas, chocomel, appels) smaken heerlijk. Voor vanavond hebben we nog niets gereserveerd. Dit is meestal niet nodig. We weten ook nog niet precies waar we uit gaan komen. Halverwege de middag fietsen we over een hobbelige weg. Opeens valt uit Lia haar stuurtas een telefoon en nog wat andere spullen. Bij het maken van foto's pak het toestel uit een voorvakje van deze stuurtas. Ik ben eerder die dag vergeten het ritsje dicht te doen. Met als gevolg: telefoon op het hobbelpad. Lia raapt 'm op en fietst door. Al snel merkt ze dat ze ook onze “engelbewaarder” (gekregen van Mark en Ellen) kwijt is. Dat kan niet. Terug en zoeken. We hebben het paadje als volleerde detectives onderzocht, doch onze “engelbewaarder” hebben we (sorry Mark en Ellen) nooit meer gevonden. Tot op heden hebben we het nodige geluk gehad, bijvoorbeeld met het weer. En je wilt het noodlot toch niet tarten, nietwaar. Dus zoek ik naar een vervangend exemplaar. Het wordt een zwarte kiezelsteen. Ter plekke bedenken we een ritueel. Laten we er allebei een beetje op kwatten. Daar wordt de steen zeker mooier van. Zo gezegd, zo gedaan. Vervolgens de steen in het voorvakje van de stuurtas gedaan en onze tocht vervolgd. Tegen het einde van de middag begint het te regenen (is ons nog niet eerder overkomen). We schuilen wat en trekken verder. In Bischofszell aangekomen proberen we enkele hotels. Geen van deze hotels heeft plek (is ons nog niet eerder overkomen). Uiteindelijk vinden we een kamer bij een hotel op het randje van Bischofszell. Een wat merkwaardige gastvrouw en een erg behulpzame gastheer. Na een heerlijke douche gaan we in het dorpje eten en ook daar weer wat achterstallig internetwerk wegwerken.
Daarna lekker onder de wol.