Heerlijke lunch-adres voor Italie-liefhebbers

Bijna gewoontegetrouw blik ik altijd even terug naar de vorige avond. Op het pleintje waar Lia die lekkerste witte wijn ooit dronk, zagen we de ingang van een restaurant. Even naar binnen gegaan en een tafel gereserveerd. Dat gaf ons gelegenheid om Orvieto nog verder te verkennen en tegelijk ook nog wat internetwerk te doen. Rond negen uur gingen we aan tafel voor een werkelijk smulpapen-menu. Dit diner scoort hoog in onze favorieten van deze reis. Dan terug naar het hotel. Zal de airco inmiddels zijn werk hebben gedaan? Als er net zoveel kou uit dat ding komt als dat-ie herrie maakt, dan slapen we vanavond in een iglo. Niets is minder waar. Ondanks die herrie (of misschien wel dankzij) is onze zolderkamer nauwelijks afgekoeld. Het dakraam openzetten biedt wellicht nog enige verkoeling. Ook dit werkt niet. Het wordt een wat rusteloze nacht. Dit hotel scoort aardig in de categorie: slechte slaapplaatsen.

We zijn dan ook blij dat we na het ontbijt naar buiten kunnen. Het is er aangenamer dan binnen. Nog enigszins verhit stappen we op de fiets. We gaan van de verkeerde kant Orvieto uit, dat wil zeggen: de berg af. Dat betekent dat we halverwege, weliswaar met een omweg, alsnog het goede spoor kunnen nemen. Dit vergt direct wat klimwerk. Inmiddels zijn we dat wel gewend. Boven ons betrekt het. De wolken pakken samen en in de verte is het onweer te horen. Regen is niet erg, maar voor een onweersbui zoeken we een afdak. Dat vinden we in Porano. Voordat de bui goed en wel losbarst, zitten we aan de koffie (zonder gebak). De bui blijft hangen en het cafeetje is niet zo aantrekkelijk om er een poos te blijven zitten. We gaan verder Porano in. Bij een tabakszaak vraag ik of er elders in Porano een restaurant is. Ja zeker: Il Boccone der Prete. We stallen onze fietsen onder de stadspoort en gaan op zoek naar het restaurant. Dat vinden we snel. Net als we goed en wel binnen zijn, barst het onweer in alle hevigheid los. Dan maken we van de nood natuurlijk direct een deugd. De lunchkaart biedt uitkomst. We kiezen voor een proeverij van allerlei streekgerechten. Een klein flesje witte wijn erbij en het onweer kan ons verder gestolen worden. Als we halverwege de lunch nog meer gerechten krijgen, doen we er nog een klein flesje rode wijn bij. Het is de eerste keer dat we lunchen met wijn erbij. Hoe zal dat straks gaan ?
De bui is weg, wel hangt er nog een dik pak wolken aan de hemel. We wagen het er op. Nog geen twee kilometer verder begint het weer te donderen. We keren terug en gaan bij een ijssalon voor de tweede keer van de nood een deugd maken (een beker met drie bollen !!!). Terwijl Lia het laatste deel van de route uitstippelt, probeer ik een Italiaanse sportkrant te lezen. Ik zie wel letters en begrijp ook de boodschap wel, doch van lezen is niet echt sprake. Toch die Italiaanse cursus op zolder misschien eens wat meer aandacht geven?
Als de bewolking voorgoed is overgedreven gaan we weer op pad. Bagnoregio is de plaats waar we op af koersen. Dit stadje is gebouwd, nadat Civita, het stadje ernaast, in vervlogen tijden door aardbevingen en verdere erosie steeds verder afbrokkelde. Civita is slechts te bereiken via een loopbrug vanuit Bagnoregio. We gaan het bekijken. Ondertussen worden we door iemand aangesproken die een bed&breakfast heeft. Nadat we Civita vanuit de verte hebben gezien, gaan we naar deze b&b toe. Na bezichtiging besluiten we verder te fietsen. Het is lekker weer en we komen uiteindelijk aan in Viterbo. Een stad die in de 14e en 15e eeuw grote bloei kende vanwege de pausen die hier hun optrekjes hadden. Aan de rand van de stadsmuur vinden we een hotel met airco.