Heerlijke witte wijn

Het kost ons moeite afscheid te nemen van ons eigen Villa Felderhof. We worden nog net niet uitgezwaaid, maar voor de rest kan ons verblijf prima vergeleken worden met dit bekende tv-programma.
Het kostte best wel moeite om onze tassen te pakken en onze, enigszins geurende, fietskleding aan te trekken. Zelf ruiken we het niet zo erg, doch onze omgeving blijft op veilige afstand.
Op de kaart zag het er niet al te lastig uit. En dat bleek ook zo te zijn.
We gaan aan de slag. Net na de koffie belt Justin ons met de heuglijke mededeling dat hij zijn masters heeft gehaald. Hij heeft een 8 voor zijn scriptie en is daar uiteraard zeer blij mee. Vier jaar lang studeren ligt achter hem. We zijn zelf ook blij voor hem. Hier zal vast nog wel een glas champagne op gedronken worden. Tijdens de lunch meldt Wilmar zich uit Londen. Hij komt zondag de 28e terug van zijn studiereis. Fijn om hem ook weer terug te zien.
Na de lunch wacht ons nog een pittige klim, doch de afdaling die er op volgde was best relaxed. Ook hebben we weer eens 20 kilometer “vlak” kunnen fietsen. Een verademing.
Vlak voor Orvieto, ons einddoel vandaag, begint uiteraard de klim naar Orvieto. Zo'n vijf kilometer pittig doorklimmen, terwijl er nauwelijks wind te bekennen is en de zon onbarmhartig schijnt. Zelfs de rotswand waarlangs we fietsen biedt geen koelte. We zijn dan ook blij wanneer we boven zijn. Nog wat aangedaan door de “finish-bergop” gaan we op zoek naar een hotel. Dat vinden we ook. We krijgen de kamer op de zolderverdieping. De airco doet zijn werk, doch kan het nauwelijks opboksen tegen de zon. We zullen vanavond wel zien of het enigszins is afgekoeld. We gaan sowieso niet al te vroeg naar bed, om elk risico op een hete kamer uit te sluiten. Dat komt goed uit, want de witte wijn uit Orvieto is bekend en volgens Lia (toch een kenner) de lekkerste witte wijn die ze ooit geproeft heeft.