We don't like Monday's (vrij naar Boomtown Rats /

Vol goede moed staan we op. De nachtrust was goed. Het ontbijt was stevig, de bonen en de sausages hebben we achterwege gelaten. De zonnebrandcreme halen we tevoorschijn en smeren ons uitbundig in. De zon van gisteren heeft zijn sporen op m'n lijf achtergelaten. Alsof ik beroepswielrenner ben die niks anders doet dan koersen. Bruine armen, bruine onderbenen, maar daar tussen lijkt het wel of ik m'n Jansen & Tilanus nog aan heb.
We fietsen rond kwart voor tien weg uit Cookstown. De routebeschrijving waarschuwt ons al voor weinig winkels. Dit klopt helemaal. Je zult dan ook geen beschrijving van onze befaamde koffiestops tegenkomen in dit verslag. Koffie is vandaag aan ons voorbijgegaan.
De zon laat zich in geen velden of wegen bekennen. Dikke bewolking. Al na een kilometer of drie begint het te regenen. Niet hard, wel gestaag. Onze regenkleding wordt tevoorschijn gehaald. Na een uurtje klaart het op. Zo blijft het de rest van de dag. We krijgen heel wat heuvels/-tjes te verstouwen. Hier hebben we eigenlijk niet op gerekend. In Gortin vinden we gelukkig een soort van restaurant. Hier lunchen we. Weer vooral veel (steakburgers met gebakken aardappels en nog veel meer). Deze lunch hadden we wel nodig, want eenmaal op de fiets krijgen we een pittige klim voor de kiezen. We zitten middenin de Sperrin Mountains. Het zijn wel geen echte mountains, doch de klimmetjes zijn verraderlijk steil en soms best lang. We komen er uiteraard wel doorheen. Vlak voor we bij onze bestemming, het plaatsje Omagh, zijn, kunnen we naar een museum, het Ulster Folk Museum. Een aanrader, als je meer wilt weten van de Ierse bevolking. Het schijnt veel Amerikaans publiek te trekken, die hun eigen achtergrond beter willen leren kennen. We fietsen er 3 miles voor om. Eenmaal bij de ingang, zien we op het informatiebord dat ze 's maandags gesloten zijn. Dat is flink balen. We gaan rechtsomkeer richting Omagh. Daar vinden we snel een leuk hotel, zodat het museum snel vergeten wordt.
We frissen ons op en dan is het tijd voor een Guiness en aansluitend ons avondmaal. Lia probeert voor de tweede dag op rij een steak. De koks hebben vast dezelfde opleiding genoten, want het is nog niemand gelukt om een steak rare/medium te bakken. Well-done lukt prima, doch daar was niet om gevraagd. Ik houd Lia voor dat de aanhouder wint, dus eens zal het met de steak wel goed komen.