Gelukkig: koffie onderweg

We slapen voor ons gevoel bijna een gat in de dag. Uit onszelf worden we om 7.15 wakker, terwijl we de wekker om 7.45 hebben gezet. Snel draaien we ons weer om en worden gelukkig door de wekker uit Droomland teruggehaald.
Een ontbijt met wat hobbels. De echte Ierse kost laten we voor wat het is. We bestellen allebei een ei, aan twee kanten gebakken. Althans, dat dachten we de kelner verteld te hebben. Het resultaat kwam enigszins in de buurt. We kregen allebei twee eieren aan één kant gebakken. Elkaar toch misverstaan waarschijnlijk.
We springen vol goede moed weer op onze fietsen. Vandaag is Belcoo, op de grens met Ierland (de republiek) onze bestemming. Het weer is bewolkt, de temperatuur is goed. Het gaat heuvel op, heuvel af. Zo fiets je net aan 8,5 km per uur, dan suis je weer met een vaartje van 35 km van een heuveltop naar beneden.
Onze eerste koffiestop is in Fintona. Twee dames hebben daar, midden in de hoofdstraat, een leuk home-made-spulletjes-winkel met koffie, gebak en broodjes. De koffie is van Nescafe-kwaliteit; de appeltaart is excellent. Daarna zetten we koers richting Trillick. Inmiddels is er weer ruim een uur verstreken wanneer we dit dorpje bereiken. Bij de plaatselijke SPAR vraag ik of er ergens een restaurant is waar we koffie kunnen drinken. Nou, dat kan hier. Lia vraagt om capuccino en dat heeft hij. Ook latte machiato? Ja hoor. Hij heeft alles. Binnen in zijn winkel staat een heuse Douwe Egbertskoffie-machine, die al onze wensen vervuld. Tesamen met een grote Quality Street-toffee drinken we onze koffie. Dus Ingrid: wellicht een nieuwe bron van inkomsten voor Peet Hulsbosch ?
Daarna zetten we onze tocht voort. Enniskillen is het volgende tussenstation. Direct bij binnenkomst in dit stadje zien we een groot reclamebord van JCDecaux. Direct een foto gemaakt voor Wilmar. Wellicht dat ze nog een account manager zoeken voor dit district. Aan te bevelen, want rustig en vriendelijk volk.
In Enniskillen gebruiken we de lunch: smaakvolle sandwiches. In de etalage stonden verschillende zoete lekkernijen. Het kost me wat moeite om dit te laten staan, doch Lia heeft me weten te overtuigen.
Daarna zetten we koers richting Florence Court, een oud landgoed midden in de heuvels. We moeten er wel wat voor om fietsen, doch het is de moeite waard. De route na het landgoed is minder makkelijk. Steile klimmetjes, natte weggetjes, steentjes. Kortom, af en toe van de fiets. Uiteindelijk bereiken we de grote weg weer en besluiten om “kort weg” naar Belcoo te fietsen. Dit lukt ons prima. Onze B&B vinden we snel. Onze gastheer is een vriendelijke man die niets liever wil dan over de omgeving te vertellen, terwijl wij niets liever willen dan ons op te knappen. We vinden een goede manier. Lia gaat de spullen van de fietsen halen, ik brabbel nog wat onderhoudende woorden. Op z'n vraag of we koffie of thee willen, antwoord ik beleefd dat we ons gaan douchen. Het helpt.
Nadat we ons opgeknapt hebben, dineren we in Customs House Inn. Een restaurant dat op de grens tussen beide Ierlanden ligt. Het eten is, voor het eerst deze reis, enigszins verfijnd. We blijven er lekker hangen, ondermeer om dit verhaal te typen. Hierna nog een slaapmuts (Irish whiskey) en dan onder de wol. Morgen wacht een volgende trip, naar Sligo.