Ook Lia heeft wel eens pech

Het gaat allemaal een beetje op z'n 11-en-30-st. We hebben goed geslapen in ons appartement. Beneden staat een super-de-luxe Pinkster-ontbijt op ons te wachten. Het smaakt ons, ondanks de copieuze maaltijd van gisteren, prima. We raken in gesprek met een Belgisch echtpaar en even later ook met een Frans echtpaar. Ze willen natuurlijk weten waar we vandaan komen en ook waar we heengaan. Vol bewondering vuren ze allerlei vragen op ons af. We hebben een levendig gesprek, waar het Frans, Duits, Engels en soms ook Nederlands elkaar afwisselen.
Rond half elf vertrekken we. We nemen ons voor er een makkelijke dag van te maken. Onze laatste kilometers in Frankrijk alweer. Rond kwart voor twaalf trekken we bij Basel de Zwitserse grens over. Weer een kwartier later zitten we aan de koffie. We trekken door richting Rheinfelden. In de buurt van Pratteln, een voorstadje van Basel, is het Lia die pech krijgt. Ook haar ketting breekt. Geleerd van onze eerdere kettingbreuk, doen we geen gekke dingen. De eerste passant wil ons van dienst zijn, doch die weet het eigenlijk ook niet. We vragen naar de plaatselijke Olaf. Die zit een klein stukje verderop. Daar aangekomen merken we dat hij er niet is. Gelukkig komt net het buurmeisje thuis. Zij schakelt haar moeder in en in een mum van tijd wordt stad en land afgebeld. Dan komen er twee fietsers langs, Toni en zijn maat. Toni weet wel raad met de situatie. Hij herstelt de ketting, doch laat de ketting aan de verkeerde kant van het tandwiel lopen. Dat merken we als we ongeveer 400 meter verder zijn. Geen malheur. Kettingpons erbij, ketting aan de goed kant, dichtmaken en doorgaan. Toch blijft de ketting aanlopen. Als we stoppen, hebben we direct weer iemand die zich over ons ontfermt. Hij kijkt, wikt, weegt en geeft het volgende advies. Zijn maat, Thomas, kan dit zeker klaren. We spreken af Thomas te ontmoeten op het station van Möhlin. Dat komt goed uit, want we willen die kant op. Op het station staat Thomas al op ons te wachten. Ook hij kijkt, smeert wat, fronst wat, smeert weer een keer, fronst nog een keer. Enfin, hij krijgt de ketting ook niet soepel. We besluiten in Möhlin te blijven en de volgende dag langs dorpen te fietsen waar een fietsenmaker zit. We beseffen dat het morgen tweede Pinksterdag is.
Ons overnachtingsadres is bij een boer: Schlafen im Stroh. Als we er arriveren, laat de boerin ons de plek zien en vraagt of dit de bedoeling is. Lia begint driftig nee te schudden, waarop de boerin vraagt of we liever een tweepersoonskamer hebben. Ja, dat lijkt ons prima. We gaan richting koeienstal. Bij de ingang van de stal gaat een trapje omhoog, dat leidt naar onze kamer. Ziet er prima uit. Het is toch wel apart als je slaapt in het nabij zijn van zoveel dames.....