Lange etappe langs de wijnvelden in de Elzas

Als we wakker worden schijnt het zonnetje al weer uitbundig. Onze gastvrouwe heeft in de ontbijtruimte wel tien tafels gedekt, terwijl we er toch vrij zeker van zijn dat we de enige gasten zijn. Zal wel een liefhebberij van haar zijn of zo. Bij het afrekenen begint ze weer over de was en dat ze geen wasserij is en dat je dat in een hotel ook niet kunt en zo. Het deert ons allemaal niet zo veel. Op de kamer en in de badkamer hebben de spulletjes te drogen gehangen en dat heeft ook geholpen.
Vandaag staat de Route du Vin op het programma. Gisteren hebben we al de nodige wijndorpen aangedaan. Dit betekent vol in de benen om zo'n dorp, meestal wat hoger op een heuvel, te bereiken. We hebben in ons routeboekje keuze uit twee varianten: een lastige met veel klimmetjes en een gemakkelijke die langs de dorpen voert. We kiezen voor de gemakkelijke. Toch doen we een paar plaatsen aan die zeer de moeite waard zijn: Dambach, Chatenois, Turckheim (bij Colmar). Het fietspad is redelijk vlak en we hebben de wind stevig in de rug. We willen naar Munchhouse. Daar is volgens het boekje een hotel. Rond vijf uur zijn we daar. Geen hotel te bekennen. In Kembs, ongeveer vijfentwintig kilometer verderop is een chambre d'hote. Na een telefoontje weten we dat daar geen plek is, doch de eigenaresse organiseert wel wat voor ons. We gaan dus richting Kembs. Het fietspad voert ons kilometers dwars door het bos. Tegen half zeven hebben we ons doel bereikt. Het chambre d'hote is vol en ook het alternatief heeft geen ruimte. We mogen een kijkje nemen in een appartement dat niet gebruikt wordt dit weekend. Het is ruim en alles is er aanwezig. Moe als we zijn nemen we dit aanbod dankbaar aan. Na een frisse douche gaan we drie deuren verder heerlijk eten in restaurant Le Petit Kembs. Een klein restaurant en we treffen het: we worden geholpen door de stagiair. Bij ongeveer alles wat hij met ons van doen heeft, gaat het mis. We bestellen een biertje (ik heb behoorlijk wat dorst) en een wijntje. Kan toch niet zo moeilijk zijn. Nu, ik kan je verzekeren dat het voor een stagiair nog een hele klus is. Enfin, na enig geduld komen onze drankjes toch op tafel. Het smaakt heerlijk. Daarna komt de amuse: een gazpacho en een zalmmousse met een groen versierseltje. De stagiair doet ontzettend zijn best uit te leggen wat deze amuse voorstelt: gazpacho, zalmmousse, doch wat dat groenige spul nu is, weet hij niet meer. Terug naar de keuken en even later weten we het: dille. We genieten van de amuse en de dille gaat weer mee terug naar de keuken. Dan volgt ons hoofdgerecht. Een heerlijk stuk vlees. Daarna bestellen we ons nagerecht. Voor mij is dat een lekker ijsje. Lia houdt het bij thee. De stagiair legt uitvoerig uit wat voor soorten thee er in huis zijn: schwarze tee, grüne tee undsoweiter. Lia vraagt of er ook rooibosthee is. Ja, natuurlijk.
Ze waarschuwt me. Let op: hij zegt ja, maar...... Het duurt vier minuten en dan komt de stagiair vertellen dat: es tut mir leid, aber wir haben kein Rooibostee. Hierop schiet Lia een een niet te stoppen slappe-lach-bui. De stagiair verontschuldigt zich: ich bin ein Praktiker, ein Stagiair. Dat doet de lachbui van Lia eerder aanzwellen dan verminderen. Als alle gemoederen een beetje zijn bedaard, wordt ons alsnog mintthee en een toetje voorgeschoteld. Bij het afrekenen en ook bij het verlaten van het restaurant komt de stagiair zich nog verontschuldigen. Geeft allemaal niks, we moeten allemaal ons vak leren. Wij hebben én heerlijk gegeten én veel plezier gehad.