De route is echt gestart....

We zijn vroeg uit de veren. Even over half acht zitten we op onze fietsen en koersen richting Achel (België). Het is strakblauw en de zon doet direct zijn verrukkelijke werk. Zo is fietsen echt een plezier. De eerste wat grotere plek is Bree. Hier drinken we koffie en doet Lia wat inkopen bij Kruidvat. Ik heb m'n shampoo vergeten en elke dag zeep door je haar maakt het ook niet fraaier.
Langzamerhand raakt het vlakke eraf. Het landschap begint wat te glooien. Dat merken we ook. Want na de koffie in Bree gaan we linksaf (heuvelop en daarna heuvelaf' waar we juist de andere kant op hadden gemoeten. Dus weer heuvelopwaarts en weer terug op het juiste pad. Via As, waar ze heerlijke koffie schonken en ons drie alternatieven voortoverden om naar Maastricht te fietsen, kozen we voor de weg met de minste onzekerheden. Om 13.00 uur kwamen we op het Vrijthof aan. Een gezellige drukte. Op een zonovergoten terras hebben we geluncht en de reis officieel ingedronken met een prosecco.
Na bijna anderhalf uur pauze (waar vind je zo´n werkgever) stappen we op de fiets. Op zoek naar het NSstation van Maastricht. Hier start de route van Paul Benjaminse. Ook wij vertrekken met het station in onze rug. Na zijn we `echt` begonnen. En dat merken we ook. De Limburgse heuvels zijn pittig. Wel genieten we telkens van prachtige vergezichten, doch de klimmetjes voelen we in onze kuiten. Na het nodige gezwoeg komen we aan in Sippenaeken. Dat plaatsje, net over de grens in België, kennen we nog van een van onze uitstapjes met de kaartclub. De heer des huizes toverde een heerlijke koolhydraatrijke maaltijd op tafel. In de plaatselijke auberge nog een paar biertjes en een glas wijn gedronken en toen onder de wol. Morgen wacht een pittige dag door de Ardennen. Allemaal kuitenbijters.