Toch nog een lange dag

Vandaag doen we het eens anders. Niks geen ontbijt in het hotel. Nee, lekker de stad in en vervolgens een leuke plek scoren. De eerste koffie met broodje doen we bij Cafe Kristal, een mooie stek. De juffrouw helpt ons wat wegwijs te maken richting internetcafe en naar het postkantoor. Het postkantoor is inderdaad snel gevonden. We willen wat warme kleding terugsturen naar Nederland, zodat we deze ballast niet verder hoeven mee te torsen. Het werkt eenvoudig, doch niet snel. Je moet wat geduld hebben om iets te versturen, maar vervolgens heb je dan ook wat. In ieder geval het nodige bekijks. De mevrouw aan het loket vraagt ons het hemd van het lijf. Ook haar collega, van het loket ernaast, vindt dit toch wel interessant. Dat er mensen staan te wachten is voor hen niet aan de orde.
Eerst krijgen we de optie om alles binnen twee dagen in Hillegom te hebben. Dat vinden we wat overdreven. Er is niemand die er op zit te wachten, dus we stellen voor dat de langzame optie ook goed is. De spullenboel wordt in een grote doos gedaan, een paar stickers erop, dichtgetaped en weggestuurd naar Hillegom. Toch wel spannend als je, bij terugkomst in Hillegom, een pakket uit Italië ontvangt. Wij zetten onze onbekommerde ochtend in Lecco voort. We nemen nog een kop koffie met een broodje, in hetzelfde cafe als waar we gisteren geprobeerd hebben een internetverbinding te krijgen. Ook nu haal ik weer alles uit de kast, doch gebeurt er weer niks. Helaas lieve mensen in Nederland en Argentinië, als er geen connectie is, dan zijn er ook geen verhalen. Geloof me, we doen ons uiterste best jullie op de hoogte te houden.
Na dit alles gaan we terug naar het hotel, verkleden ons, pakken de tassen en maken ons gereed voor vertrek. We spreken af er een rustige en makkelijke dag van te maken. Het begint al aardig. Lecco is best een grote stad. Het kost wat moeite om de stad uit te komen. Na enig gedraai (dalen en klimmen) lukt het ons. We komen aan de oever van de Adda te rijden, de goede kant op. Net goed en wel op dreef zien we een onweersbui steeds dichterbij komen. Vlak voor we niemandsland ingaan, gaat het druppelen. We stoppen direct en vinden een schuilplek bij een restaurant. Daar zitten we bijna een uur onder het afdak, terwijl het pijpenstelen giet. Ook valt er een stevige hagelbui en waait er een behoorlijke wind. Als het enigszins is opgeklaard doen we de regenkleding aan en zetten onze tocht voort. Voor ons ziet het er goed uit. Na een paar kilometer merken we dat het gemis aan een goed ontbijt ons opbreekt. We steken snel op. Een vruchtensap, een broodje gesmolten kaas, een heerlijke beker met yoghurt en echte vruchten zorgt voor voldoende power voor de komende uren. Die power hebben we wel nodig. De buien van eerder vandaag hebben verderop hun sporen achtergelaten. Na een kilometer of vier ligt er een boom dwars over het pad. Geen doorkomen aan. Gezien onze eerdere ervaringen in Belgie besluiten we terug te gaan. Via een bospad komen we met de nodige pijn en moeite op de grote weg. Hier puffen we even uit en gaan weer verder. Lecco ligt nog steeds binnen handbereik. We zijn wel lekker bezig, doch schieten geen fluit op. Lecco houdt ons aan een elastiek. Toch zetten we door. We komen bij de door Leanordo da Vinci bedachte veerboot in Imbersago. Die veerboot wordt geleid door een draad en wordt aangedreven door de stroming van de Adda. Knap bedacht. Aan de overkant gekomen, fietsen we nog een stuk. We willen richting Brescia, doch we hebben onvoldoende info bij ons. We beschikken over een Michelin-landkaart van Italië. Deze kaart, van 60 bij 40 cm is volstrekt ontoereikend om ons fatsoenlijk de weg te wijzen. Dus keren we terug op de beschreven route en zien we verder wel hoe we in Brescia komen. We komen dus weer terug bij het veerpont. Daar wordt net een bruidsreportage gemaakt. We worden dus in de wachtstand gezet. Uiteindelijk worden we opgehaald en gaan we verder waar we een uur geleden ook al waren (deja-vu). Nu gaat het vlotjes, alhoewel. Weer een paar kilometer verder komen we een paar mountainbikers tegen. Ze vertellen dat verderop de weg geblokkeerd is, doch dat er een pad naar de grote weg loopt. Alles klopt. Ook van dat pad. Wat ze er niet bij verteld hebben (of misschien wel en hebben wij het niet begrepen), is dat het pad behoorlijk steil omhoog loopt, over een kiezelpad met treden en “slechts” een lengte heeft van ongeveer een kilometer. We ploeteren ons omhoog. Lia ligt een stuk achter me, maar opeens komt ze me voorbij. Vier wandelaars waren ook omhoog aan het gaan en duwden Lia's fiets omhoog. Toen ze bij mij waren, kreeg ik ook hulp. Heren, nogmaals bedankt.
Na een paar kilometer kwamen we aan in Trezzo s/Adda. Ergens tussen Bergamo en Milaan. We zoeken een bed&breakfast en vinden die ook. Een ruime bovenverdieping, met alles erop en eraan. Lia gaat wassen, ik haal pizza's. Toch nog een dag met behoorlijk wat inspanning.