Lange klim in de Appenijnen

Onze avond in Modena was goed. Na de borrel (die is hier overigens altijd “aangekleed” met lekkere hapjes) zijn we gaan internetten. Verhalen en foto's zijn weer het wereldwijde web op geschoten. We lezen natuurlijk ook de reacties die we van onze lezers krijgen. Altijd leuk en bemoedigend.
Daarna gaan we terug naar het sfeervolle Piazza Grande voor de Dom. Bij een trendy restaurant eten we buiten. De avond is al ingezet, doch de temperatuur blijft goed (dat wil zeggen: warm). Eigenlijk koelt het niet af en dat merken we in het hotel ook. Met de luiken open en de ramen op een grote kier blijft het bloedheet. Tegen de ochtend gaan we er aan wennen.

Vandaag wacht ons een pittige rit door de eerste heuvels en bergen van de Appenijnen. In de verte zien we bergen met de laatste resten sneeuw. Zo hoog hoeven we gelukkig niet. Het is warm en we fietsen loom onze eerste twintig kilometer. Na de koffie in Spilamberto gaan we door richting Vignola. Net voorbij Vignola eten we een pizza, zodat we met gevulde magen de klim van vandaag kunnen aanvangen. Bij een dergelijke stop pakken we steevast het routeboek om te zien hoe de volgende kilometers er uit zien. Je kunt er bijna de donder op zeggen dat er zich iemand meldt, die een veel beter alternatief heeft. Ook nu weer. Een dame van middelbare leeftijd (mijn inschatting) vraagt waar we heen willen: Zocca. Nou, dat komt goed uit, want in de zomer fietst ze er vaak naar toe. In het restaurant haalt ze pen en papier en aan haar tafel (ze zit een tafel naast ons) begint ze uitvoerig te tekenen. Daarna komt de toelichting. Mijn Italiaans wordt met de dag beter, doch ik volg haar maar ten dele. Omdat de kwaliteit van haar kaart nog niet in de schaduw van een Michelinkaart kan liggen, besluiten we toch maar onze eigen route te rijden.
Vier kilometer voorbij Vignola begint een klim die eigenlijk pas ophoudt, omdat we bij ons hotel zijn in Castel d'Aniano. Dan hebben we bijna veertig kilometer alleen maar geklommen. Omdat we van dorp naar dorp fietsen, valt het goed te doen. We hebben voldoende water mee. Onderweg hebben we de voorraad nog een keer aangevuld en nuttigen we ook een energiedrankje. Weer een paar dorpen verderop spotten we een fruitwinkel. Voor nog geen euro komt Lia terug met een zak vol heerlijke abrikozen, perziken en nectarines. We kunnen dat goed gebruiken na al dat klimwerk. Zo af en toe stoppen we om wat te drinken en tegelijk uit te rusten. Bij een van deze stops meldde Wilmar zich uit Londen. Hij is daar inmiddels ruim zes weken om zijn Engels bij te spijkeren. Hij wisselt met Lia de laatste nieuwtjes over en weer uit. Dan gaan we verder voor het laatste stukje van vandaag.
Ons hotel staat aan de route richting Florence. We weten dan ook dat we direct bij het vertrek nog even stevig in de benen moeten. Maar het vooruitzicht op Toscane zal ons waarschijnlijk vleugels geven.